Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μες στην εκκλησιά την τρισυπόστατη,
ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό,
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μια φορά κι έναν καιρό.
Κι όταν λειτουργούσεν ο παπάς,
τη στιγμή που μόνος επροσκόμιζε,
κάποιος του το πήρε, πού το πας
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
στράφηκε και ρώτησε ο παπάς
μια φορά κι έναν καιρό.
Πού το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά,
μόνο ο βασιλιάς μας εκοινώνησε,
κοίταξε τι πλήθος καρτερά
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
πού το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά,
ναι, μ’ ολάνοιχτα φτερά.
(*)
Έτσι με τη θεία κοινωνιά
θα το κρύψω μέσα στον παράδεισο
και στην πιο κρινόσπαρτη γωνιά,
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
έτσι με τη θεία κοινωνιά,
με τη θεία κοινωνιά.
Θα μεταλαβαίνουν οι ψυχές
των μαρτύρων που ‘χυσαν το αίμα τους
και θ’ ακούει ανήκουστες ευχές
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο
από των μαρτύρων τις ψυχές,
των μαρτύρων τις ψυχές.
Ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή
που θε ν’ ακουστούν οι ευχές οι ανήκουστες,
θα το ξαναφέρω με τιμή
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή,
θα ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή.
(*)
Η ωραία πύλη θα κλειστεί
και θα γκρεμιστεί η άγια τράπεζα
και θα λαχταρήσουν οι πιστοί
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
η ωραία πύλη θα κλειστεί
μια φορά κι έναν καιρό.
40 χρόνια πίσω….στο κατηχητικό….
Υπέροχο τραγούδι!!!!
Μου θυμίζει την πρώτη μου μέρα στο κατηχητικό, το πρώτο τραγούδι που άκουσα… 13 χρόνια πριν…